De uitspraak ‘’ vroeger was alles beter ‘’ kom ik regelmatig tegen als Career Specialist. Er was vroeger ( denk aan begin jaren 70/80 ) ontzettend veel werk en snel uitzicht op een vast contract. Als je van school af kwam, kon je vrijwel direct aan de slag. Er was altijd wel ergens een werkgever die je dolgraag in dienst wilde nemen. In de meeste gevallen bleef je dan vaak de rest van je carrière bij de werkgever en kon je doorgroeien in een bedrijf. Vandaag , anno 2017 is dat heel anders.
De vraag naar uitzendkrachten blijft groeien voor werkgevers. De vrijheid van de werkgevers om mensen op en af te schalen bouwt een bepaalde zekerheid in. Zo kun je met een bureau schakelen om snel een geschikte kandidaat te vinden of afscheid te nemen van krachten zodra het werk af neemt. Bij grote bedrijven waar reorganisaties regelmatig plaatsvinden en bij ondernemers die seizoenswerk hebben, zijn deze constructies logischerwijs populair. Vaste contracten zijn niet meer zo vanzelfsprekend als voorheen. De vraag om een vast contract blijft nog wel altijd aanwezig bij werknemers. Starters willen graag op termijn een huis kopen en in sommige gevallen een gezin stichten of andere dromen waarmaken. Een vast contract is dan vaak een van de randvoorwaarden om dit te realiseren. 50+ wil graag zekerheid dat ze tot het einde van hun pensioen aan het werk blijven. Zo heeft ieder voor zich wel een bepaalde wens of doel om zo’n vast contract binnen te slepen.
Hoe moeten we als samenleving hier mee omgaan en is het wel eerlijk naar de werknemers toe om geen vaste contracten uit te delen? Vanuit het perspectief van de werkgever vind ik de keuze voor flexkrachten begrijpelijk. Het was vroeger immers ‘’ normaal ‘’ om bij dezelfde werkgever te blijven. Je kon dan ook bouwen op je personeel die hun ziel en zaligheid in het bedrijf hadden gestopt. Veel draaide om het gezin en het was belangrijk dat je kinderen ‘s avonds te eten hadden en geld opzij legde voor hun toekomst. Bij het ontbreken van een gezin waren de mensen lang niet zo individualistisch als we nu zijn. Mensen zijn tegenwoordig anders ingesteld. De maatschappij is veranderd. De ‘’ Millenials ‘’ ( mensen geboren tussen 1985 en 2000 ) leven in het tijdperk van Facebook, Snapchat en Instagram. Iedereen moet mee in dit digitale tijdperk om bij te kunnen blijven. Foto’s van jezelf bij de Eiffeltoren, van je nieuwe auto of in een mooi natuurgebied. Alles om de wereld maar te laten zien dat het goed met je gaat. We zijn niet meer zo preuts als vroeger. Moest je vroeger al je moed verzamelen om een keer op afspraak te gaan met het meisje van je dromen, nu installeer je Tinder en swipe je de liefde(s) van je leven bij elkaar. Zo gaat dat ook met werknemers. Je zet je CV online en als je denkt dat het gras groener is aan de andere kant, dan ga je in ieder geval op gesprek om te kijken of dit gevoel klopt. Er is sprake van veel minder loyaliteit naar de werkgever. Heb je bijvoorbeeld een bepaald beroep geleerd waarin schaarste is op de arbeidsmarkt, word je bijna gek van de bedrijven en de recruiters die je graag willen binnenhalen. Gouden bergen worden beloofd. De werkgever zit met zijn handen in het haar om voor jou die geschikte vervanger te vinden. In deze case is een onderhandeling over een vast contract natuurlijk een stuk eenvoudiger.
Het is helaas niet altijd zo eenvoudig. Niet iedereen is immers 25 jaar, universitair geschoold met 10 jaar relevante werkervaring. En wat daar ook nog bij komt kijken: we leven in een 24 – uurs maatschappij. Als een bedrijf goede jaarcijfers toont is dat geen garantie voor succes in de toekomst. Waar je vandaag innovatief bent, kun je morgen achterhaald zijn. Dit zijn dagelijkse zorgen voor de ondernemer en werkgever. Het kan dus zijn dat een werkgever jou wel een vaste aanstelling wilt geven, maar simpelweg niet kan. In deze situatie neem ik het risico dat de werkgever voor jou draagt, nog niet eens mee in zijn of haar afweging. Ik ben er daarom ook van overtuigd dat de vraag naar flexkrachten alleen maar zal groeien. Er zijn een aantal linkse politieke partijen in Den Haag die wetten proberen te bedenken om het geven van vaste contracten goedkoper en eenvoudiger te maken, maar nemen daarbij eerder genoemde zorgen niet weg.
Wat ik iedereen wil adviseren ( of je nou werkgever of werknemer bent ) doe waar je gelukkig van wordt en maak je dromen waar! Laat een vast contract niet het doel zijn, maar een middel. Want een vast contract betekend niet per definitie dat je iets doet waar je passie ligt.