Het eten van een lekker ijsje, het uitblazen van de kaarsjes op je verjaardagstaart en het horen van je lievelingsnummer zetten allemaal een neurologische boodschapper in gang; dopamine. Dopamine staat bekend als het “feel good” stofje in de hersenen en het wordt vaak verbonden aan beloning en plezier.

Het is een breed inzetbare neurotransmitter, of overdrachtsstof, die niet verbonden is aan een specifieke gebeurtenis maar bij allerlei soorten vreugde word rondgestuurd door je lichaam. Dopamine is ook betrokken bij de manier waarop we ervaringen verwerken. Wanneer er dopamine wordt losgelaten tijdens een gebeurtenis wordt dit als een gelukkige herinnering opgeslagen. Bij het ophalen van die herinnering komt er dan ook weer dopamine vrij.

Eens per minuut

Dopamine is vaak het onderwerp geweest van onderzoek. Om te kijken hoe externe prikkels worden verwerkt bijvoorbeeld. Aan de universiteit van Californië in San Diego zijn onderzoekers aan de slag gegaan om meer te weten te komen over momenten waarop dopamine spontaan begint te stromen, zonder directe aanleiding.

Uit hun onderzoek blijkt dat muizen naar eigen inzicht een dopamine respons kunnen starten. In deze gevallen was er dus geen sprake van een plezierige gebeurtenis en ook kregen de muizen op deze momenten geen beloning, waar de respons ook vandaan zou kunnen komen. De neocortex van muizen wordt overladen met onvoorspelbare momenten van dopamine uitgifte, ongeveer eens per minuut.

Dan doen we het zelf wel

“Muizen hebben op betrouwbare wijze geleerd hoe ze een dopamine respons uit moeten lokken voordat ze iets weten over een mogelijke beloning,” geven de onderzoekers aan. Ze hebben hierbij het vermoeden ontwikkeld dat de muizen de dopamine loslaten om negatieve momenten op te vangen. Wanneer er achteraf bijvoorbeeld geen beloning blijkt te zijn gebruiken de muizen dopamine om hun gedrag bij te sturen en optimistischer te blijven.

Dit onderzoek heeft een weg gebaand voor een hele nieuwe reeks vervolgonderzoeken naar het gebruik van dopamine. De hypothese die de onderzoekers uit dit onderzoek hebben opgemaakt is dat dieren hun dopamine beheren om tijdens de zoektocht naar eten positief te blijven. Als ze geen eten aantreffen en ze zouden hiervan in een dip raken wordt er ook niet doorgezocht. Door zichzelf dopamine te geven blijven ze zoeken totdat ze eten tegenkomen.

Nu wij nog

Of dit aan te leren gedrag is, is nog niet duidelijk. Wel is het zo dat mensen dit effect op bewuste manier voor zichzelf oproepen. Bij tegenslag kunnen mensen tegen zichzelf zeggen dat ze door moeten gaan. Het grote verschil is dat er bij mensen geen dopamine aan te pas komt.

Ben je op zoek naar een dopamine-rush? Kijk dan eens naar onze vacatures!